TIHIHIHIME

Weg is de stad

De Schammer is een klein natuurgebied tussen Amersfoort, Leusden en Stoutenburg.
Het is voor mij met de scootmobiel ongeveer een kwartier rijden.
Wonderbaarlijk vind ik dat. Ik rij weg uit de levendige oudste wijk van Amersfoort.
Dan volg ik een paar minuten de ringweg door het centrum van de stad, met alle drukte van dien. Het laatste stukje zie ik dan de gigantisch hoge flats in de wijken  Randenbroek en Schuilenburg. Nog even een tunneltje onder de A28 door en... weg is de stad.

Ik zie ineens alleen nog bomen, water, een paar boerderijen en veel vogels.
Het voelt alsof je in een totaal andere wereld stapt. En het lijkt voor mijn gevoel ook alsof in die andere wereld een andere tijd heerst.
Ik rij er stapvoets "urenlang" doorheen, al kijkend in verwondering. Een kind in een speelgoedwinkel.
En als ik weer bij het tunneltje beland ben, zie ik op mijn telefoon, die uit de gewone wereld afkomstig is, dat er daar maar één uur is verstreken.
"Tihihime, time's on my side", neurie ik dan meestal in tevredenheid.





Het gebied bestaat voor een groot deel uit water.

Veel water

De Barneveldse beek loopt erdoor, er zijn 2 poelen en er is een rietmoeras.
Dat alles lokt uiteraard veel vogels aan en die lokken weer veel liefhebbers.
De meeste liefhebbers die ik daar zie, komen met enorme uitrustingen aanzeulen. Zoals statieven en daarop camera's met toeters van telelenzen.
Die dingen zien er uit of ze elk moment voorover zullen kieperen. Maar gelukkig "hangt" er aan de andere kant dan weer een meneer met een zware tas vol andere lenzen.
Ik moet dan wel eens glimlachen als ik mijn kleine compactcameraatje tevoorschijn haal. Maar dat doen zij ook als ze mij zien.
En eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik er waarschijnlijk ook met zo'n telelens zou staan als ik het gekund had.
Maar ik merk tegenwoordig met mijn beknopte uitrusting wel dat ik meer tijd besteed om rustig te kijken. Ik heb natuurlijk ook meer tijd.
"Elk nadeel hep se voordeel."  



Enfin; ik kan dus geen vogels op grote afstand fotograferen, maar als je rustig doet kun je ook dichterbij mooie plaatjes schieten.
De twee meerkoeten bij voorbeeld werden in eerste instantie een tikje onrustig door mijn aanwezigheid. Maar nadat ik een minuut of tien stil had gezeten besloten ze dat ik niet gevaarlijk was. Resultaat: een heel aardig plaatje.
En zelfs een vogel als de fazant kwam dichterbij nadat ik een poos vrijwel onbeweeglijk was geweest. En fazanten vluchten bij het minste of geringste onraad. Dus dat betekende dat ik uiterst langzaam mijn camera moest richten. Dat mislukte een paar keer en dan schoot hij weg. Maar de lekkere zaadjes in de akker bleven lokken, dus kwam hij weer tevoorschijn. En als hij bewoog, moest ik uiteraard weer stil blijven zitten. Na drie kwartier had ik hem toch twee keer redelijk goed geschoten.
Ik ben het helemaal eens met de Stones:. "Tihihihime, time's on my side. Yes it is."

x

x