KLEUREN

De slootkant kleurt geel

Het voelt echt aan als lente als ik buiten ben.
En toen ik vanmiddag door mijn geliefde polder reed, viel me ineens iets op. Namelijk dat er bij de lente een bepaalde kleur hoort in de natuur. En dat is niet dat frisse groen, maar het is geel. Veel voorjaarsbloeiers hebben gele bloemen. Denk maar eens aan crocusjes en aan forsythia. Maar ook wilde bloemen, of onkruiden als je dat liever zegt, kleuren de lente geel. Ik zag in vrijwel alle slootkanten hele plakkaten van gele bloemetjes. Ik weet de soortnaam ervan niet. Ik herken ze wel als leden van de familie der composieten. En ik kan met mijn scootmobiel natuurlijk niet de schuine slootkant inrijden om ze nader te bekijken. Maar daar gaat het me deze rit ook niet om. Ze zijn geel en daar had ik het over. En verderop zie ik nog meer gele bloemen. Dichterbij gekomen zie ik dat het narcissen zijn in de voortuin van een boerderij. Telt dat ook mee? Ja, ik vind van wel, want ook de narcis is een typische voorjaarsplant.



En kijk daar! Daar zie ik nog meer geel. Snel ga ik  kijken wat dat voor plant is.

Chinees klokje

Het blijkt een forsythia te zijn bij een van die prachtige oude boerderijen die ik tijdens mijn ritje tegenkom. Forsythia of Chinees klokje, zoals de struik in de volksmond heet. In de traditionele Chinese geneeskunde werd  de struik gebruikt om bloed te zuiveren. Bij ons is het  gewoon een mooie heester om in de tuin te hebben. En alweer zo'n typische voorjaarsbloeier. En alweer geel.
Is geel dan de enige kleur die je tegenkomt in de polder nu?
Nee hoor; er groeien overal wilde plantjes in de bermen die andere kleuren hebben. Ik zie bij voorbeeld ook de paarse bloemetjes van de brunel op veel plaatsen. Een onkruid, want het dient de mens tegenwoordig nergens meer toe. Vroeger werd het onder andere gebruikt om bloed te stelpen en om kneuzingen te genezen.. Nu is het "slechts" een mooi plantje om te zien. En dat is ook niet onbelangrijk.

Brunel

En op de dijk valt me nog een kleur op: Zwart. Er lopen  daar namelijk ooien met

hun lammetjes. Zowel de moeders als de kinderen hebben een witte vacht.
Behalve dat ene kind; dat is zwart.
En onmiddellijk voel ik sympathie voor dat ene lammetje. Het zwarte schaap in de familie. Degene die nét even anders is dan de anderen.
Dat herken ik uit mijn eigen jeugd. Ik was ook net dat beetje anders.
Niet in kleur uiteraard, maar in mijn gedrag. En dat maakt je figuurlijk ook zwart tussen de witten.
Zo, dat weet je nu ook weer van me. Niet dat ik het erg vind hoor. In dit geval is het prima om kleur te bekennen. Ik ben graag nét even anders.
"I am proud to be black."

Ik heb ook nog een andere kleur gekregen. Van ruim 4 uur in het zonnetje rijden.
En die kleur bevalt me eigenlijk nog het best....