TROEBEL

Weer een mooi oud woord: troebel. Zoals bekend, hou ik van zulke oude woorden.
En ik hou van meer oude zaken. Neem nu de stad waar ik inmiddels 11 jaar woon.
In die jaren ben ik mijn stad gaan waarderen. En die waardering is stilaan tot liefde gegroeid.
Het is een stad met een gezellig en vooral mooi oud centrum, waar nog restanten van de stadsmuren uit de veertiende en vijftiende eeuw bewaard zijn gebleven.
En er is zelfs een complete straat waar de huizen in de vijftiende eeuw gebouwd zijn van de stenen van de afgebroken oudste stadswal. Die straat heeft een zeer toepasselijke naam: Muurhuizen. De huizen die gebouwd zijn van de muur.
Als ik met mijn scootmobiel rondrijd in het centrum zie ik overal prachtige oude gebouwen. Sommige dateren oorspronkelijk ook nog uit die veertiende eeuw.
Andere weer uit de de drie eeuwen daarna. In al die centennia zijn ze meermalen gemoderniseerd, steeds volgens de normen van de betreffende periode.
Eén van de belangrijkste veranderingen aan de oorspronkelijke huizen was het aanbrengen van glazen ramen, vermoed ik. Wat zal dat een verandering geweest zijn!
Tot dan toe hadden alleen paleizen, kerken en kloosters een dergelijke luxe.

Maar dan wordt het ook betaalbaar voor de gegoede burgers en rijke kooplieden.
In plaats van alsmaar te leven in donkere ruimtes konden de bewoners ineens bij al hun bezigheden zonlicht zien. De geschiedkundigen hadden die periode ook best de Verlichting kunnen noemen wat mij betreft.
Nou moet je je overigens geen heldere ruiten voorstellen zoals wij die nu kennen.
Deze ruiten werden gemaakt van erg troebel glas. Vaak had dat een gele of groene waas.
Men wist nog niet hoe het helder te maken.
En bovendien kon men destijds geen ruiten maken van één dikte. Ze waren in het midden meestal dikker dan aan de randen. En ze waren klein; maximaal 15 centimeter hoog en breed. Gevat in dikke loden randen, die het zicht op de buitenwereld ook niet bevorderden.
En dergelijke ruiten vind ik nu leuk om te fotograferen.
Omdat die noviteiten van de veertiende eeuw in mijn hedendaagse ogen artefacten zijn.
En ik hou nu eenmaal van artefacten.
Ik ben als mens in de eenentwintigste eeuw in dat opzicht nog steeds een beetje als de ruiten uit de veertiende eeuw: lichtelijk getroebleerd.