OUWE KOEIEN

Toupetje

Ik heb eens een poosje overal waar ik kwam koeien gefotografeerd. In de polder, langs landweggetjes, bij kinderboerderijen, tijdens weekje weg... overal.
En het is me toen opgevallen dat er in de polders waar ik regelmatig kom in bijna alle weilanden maar één ras te zien is: Holsteiners.
Dat zijn van die hooggebouwde schonkige melkkoeien. En omdat hun horens afgezaagd zijn, lijkt het of ze een slecht zittend toupetje op hun kop hebben.
Ik heb uit gesprekken met boeren begrepen dat het goede melkkoeien zijn, maar ik kan ze niet mooi vinden.
Ik hou van de ouderwetse rassen. Rassen als Fries -Hollands bont.
Dat zijn in mijn ogen nu mooie koeien; laaggebouwd, niet zo mager en rood- of zwartbont. Ik was dan ook blij dat er in de polder steeds meer hobbyboeren gekomen zijn die niet slechts economische normen hanteren.
Ik zie bij hen tegenwoordig steeds vaker een wei met daarin een stier, twee of drie koeien en wat jongvee dat gewoon nog een jaartje mag blijven.
Al zijn dat dan meestal wel buitenlandse vleeskoeien.

Oorbellen

Want de uitheemse vleeskoe is populair bij de hobbyboeren.
Ik kom in de polder steeds vaker rassen tegen als Blonde d'Aquitaine, Charolais en Yersey. Fraaie dieren om te zien. Ze zijn ook bijzonder fotogeniek, maar...
ik vind bij nader inzien toch dat ze niet thuishoren in "mijn" Hollandse poldertje.
De hobbyboer biedt dus ook de oplossing niet voor mijn onvrede.

Nee, ik ben tot de conclusie gekomen dat ik domweg terug verlang naar de beelden uit mijn jeugdjaren. Naar weilanden die omheind werden door bosschages en scheve houten hekjes in plaats van door prikkeldraad. Naar de pracht van weidebloemen tussen het gras. Naar koeien die nog horens mochten dragen. Wat zou ik die ouwe koeien graag weer uit de sloot halen.

Toch fotogeniek